Nerazumevanje i stigma rezultiraju diskriminacijom i potcenjivanjem ozbiljnosti nasilja, kao i obezvređivanjem kapaciteta samih žena s invaliditetom da razumeju situaciju u kojoj su se našle. Tvrdnja da su osobe s invaliditetom inspirativne zanemaruje stvarnost svakodnevnog života s invaliditetom, stvarajući dvostranu stigmatizaciju unutar koje se invaliditet tumači kao plemenito breme. U realnosti, stigmatizovane osobe gube društveno uvažavanje, koje se teško obnavlja. Jedan od identifikovanih faktora rizika za žene s invaliditetom je njihovo kulturološko obezvređivanje, pri čemu se žena s invaliditetom smatra neseksualnom, pasivnom, gladnom pažnje bilo koje vrste. Takve stavove žene s invaliditetom često internalizuju, zbog čega same veruju da moraju pristati na tretman kome su izložene, jer doživljavaju sebe kao teret.
Stavovi nekih filozofa, među kojima su Džozef Flečer i Piter Singer, promovisali su ideju o tome da osobe sa kognitivnim invaliditetima zapravo nisu ljudska bića, a to je status koji im negira dostojanstvo i ljudska prava, pa se zločini prema njima ni ne percepiraju kao zločini. U većini američkih zemalja osobe sa kognitivnim invaliditetom smatraju se nesposobnim za davanje pristanka na seksualnu aktivnost, jer nemaju ni svesti ni zrelosti. Mladi sa intelektualnim invaliditetima su pod većim rizikom od seksualno prenosivih bolesti od tipične populacije svojih vršnjaka, zbog pretpostavke da intelektualna svojstva negiraju seksualnost. Zakoni koji bi trebalo da zaštite osobe s invaliditetom od nasilja često podržavaju negativne stavove i nerazumevanje osoba s invaliditetom, kategorizujući ih kao infantilne i nesposobne da razumeju sopstvenu seksualnost, što nadalje opovrgava ljudska prava.
Počinioci fizičkog, seksualnog i emotivnog nasilja prema ženama s invaliditetom često koriste obrazloženje da njihove žrtve nisu u potpunosti ljudi, da osobe s invaliditetom ionako ne osećaju bol, da je nasilje zanemarljivo iskustvo s obzirom da zbog invaliditeta ionako već pate.
U većini slučajeva seksualnog nasilja, počinilac i žrtva se znaju, što često smanjuje posledice po nasilnika, kao i verovatnoću da će nasilje uopšte biti prijavljeno. Postoje oni koji osobe s invaliditetom posmatraju kao pretnju društvu, zbog čega zaslužuju da budu maltretirani, što je ključni argument pokreta eugenike čiji su stavovi inherentni u savremenom društvu. Eugenika se zalaže za sterilizaciju osoba s invaliditetom, za institucionalizaciju, za ubistva iz milosrđa, a očigledno je koliko institucije marginalizuju osobe s invaliditetom kroz napore da neutrališu medicinske i psihološke abnormalnosti.
Poteškoće u komunikaciji sa decom koja imaju invaliditet često rezultiraju nasilnim vaspitnim metodama, jer se drugačija komunikacija tumači kao dečji prkos. Kada porodica ne zna kako da se nosi sa situacijom, dete često doživljava da je krivo zbog invaliditeta koji ima. U nekim porodicama ćerke s invaliditetom bivaju okrivljene za porodične probleme, koji su postojali i pre njihovog rođenja (neskladan brak). Ako njen izgled ne odgovara idealu lepote koji se očekuje od ženskog detata, to uništava vezu roditelj-dete i ostavlja je bez podrške.
Žene s invaliditetom nemaju mnogo prilika da nauče šta vole, a šta ne vole, niti kako da postavljaju granice u odnosima. Retko se pitaju o heteronormativnim očekivanjima kao što su želja za brakom i potomstvom, već se, bez obzira na stvarnu nameru, unapred odobrava svaka prilika za njeno iskustvo intimnosti. To drži žene pod pritiskom nepreispitane želje da postaju supruge i majke. Žene s invaliditetom smatraju se nepodobnim za tradicionalne ženske uloge, što može biti podloga za lošu sliku o sebi i povećan rizik od nasilja. Od žena se očekuje da udovoljavaju i da se prilagođavaju vezi u kojoj su, a takav društveni konstrukt zamagljuje nasilje.
U obrazovnom sistemu deci i mladim ženama s invaliditetom sistematično se oduzima moć specijalnim obrazovnim programima koji zanemaruju važnost samozastupanja, poznavanja sopstvenih prava, seksualnog obrazovanja, faktora pristanka i zdravih veza.
Žene s invaliditetom su opterećene pritiscima društva i konstruktima ženskosti, a istovremeno su sistematično isključene iz programa osnaživanja i samozastupanja. Često se osećaju odgovornim zbog preživljenog nasilja i zbog nedostatka samopouzdanja ne traže bolji tretman. Nasilje prema ženama s invaliditetom je šokantna tema, jer većina ljudi veruje da invaliditet štiti od nasilja. Činjenica je da su žene s invaliditetom izloženije nasilju nego žene opšte populacije, a to što ih društvo same po sebi vidi kao žrtve, samo doprinosi njihovom ugnjetavanju. Kad žena s invaliditetom ispriča svoju priču, često je čuju kao jadnu ili neistinitu.
Ako bilo koja žena voli sebe, to se već smatra buntovnim činom, pa uvažavanje i deljenje priča žena s invaliditetom doprinosi svim ženama.
Violence Against Women With Disabilities: The causes and consequences of abuse and violence against women with disabilities (2019). Mel Lefebvre. Athabasca University.
